Er is alweer ruim een week voorbij sinds onze laatste blog. Daaraan merken we dat de tijdzosnel gaat!

Vorige weekzondagzijn we naar een Dam/meer geweest met onze coördinator Sanne, haar vriend en huisgenoten! De autoreis er naar toe liet ons andere delen van Malawi zien. Waar we in de hoofdstad veel welvaart zien, reden we nu door straatarme dorpjes. Goed om ons beseffen dat de welvaart in de hoofdstad niet doorsnee is voor de rest van dit land. Bij de Dam hebben we lekker gepicknickt en Sophia nam met 2 huisgenootjes een duik in het meer. Een klein beetje spannend haha, want daar leven 1 nijlpaard en een paar krodillen :) .

Nu weer 2 aparte werkweek beschrijvingen van ons en tot slot nog iets over onze weekendtrip tussen de Zebra's.

Marit:

De tweede week zit er op en week drie is begonnen!Week 2 bracht weer nieuwe dingen, maar ook veel realiteit. Zoals een jongeman wie een abces had bij zijn bil en voor operatie ging, toen ik hem op ging halen lag hij naakt op de tafel in zijn eigen plas omdat zijn onderlichaam was verdoofd. Maar ondanks deze verdoving hielp niemand hem op de brandcard.. Dit zijn haast typerende dingen voor het ziekenhuis, men helpt elkaar maar minimaal. En de familie guard moet alles voor de patiënt doen.... Ik vind het lastig om te zien hoe dit gaat en probeer juist te helpen, maar het idee dat dit altijd zo gaat maakt het heftig om te zien!

Afrikanen lijken geen pijn te voelen, de manier waarop zij omgaan met de behandeling van hun open beenwond is indrukwekkend. Ze verrekken geen spiertje als je ziet aan de hoeveelheid zweet op de voorhoofden hoeveel pijn het moet doen. Hier kan men in Nederland nog wel wat van leren, maar andersom kan iets wat meer pijnstilling geven ook geen kwaad.

Ik werkte nog 2 dagen op de male ward en vervolgde mijn werk op de female ward. Hier komen meer verschillende ziektebeelden voor, dus interessanter. Malaria is veelvoorkomend en vaak is de patiënt er al heel slecht aan toe. Zo heb ik dan al twee patiënten helemaal verward gezien, niet aanspreekbaar of coöperatief. Dit zijn dan mensen van rond de 25, wie op sterven na dood zijn. Zoals ik al zij, helpt men deze patiënten helaas niet met extra ‘liefde’ of ‘aandacht’. Daarbij hebben deze woorden hier een hele andere betekenis dan we in Nederland gewend zijn. Ik heb er moeite mee dat men af en toe niet even wat meer aandacht en empathie toont voor de moeilijkheden van de patiënten!

Op donderdag ging ik op outreach. Na twee uur te hebben gewacht gingen we eindelijk naar Nhwangana. Helaas was de heen en terug reis met de ambulance het meest leuk... We hebben 2 uur gewacht op vrouwen met hun kind, om deze te kunnen wegen en vaccinaties te geven. Helaas kwamen er maar zo’n 20 vrouwen en was het niet zo spannend en leuk als gedacht. Nu, dinsdag 26 februari, ga ik weer: ik ben benieuwd!

Nog enkele leuke en persoonlijke ervaringen: ik heb bloed geprikt bij een jongeman, gebruik makend van een handschoen als stuwband en met een dikke optreknaald bloed uit de ader zuigen, dat was leuk! Enik heb een intraveneuze canule (een naald in de ader om medicatie te geven) geprikt bij een vrouw op de female ward. Door erg dunne aders prikte ik er dwars doorheen, maar (gelukkig) zelfs de Afrikaanse nurse lukte het niet haha..Assisteren bij een lumbaal punctie is ook erg interessant, de arts prikt met een naald in het ruggenmerg om hersenvocht op te vangen. Dit doet men als het nog niet duidelijk is wat er met de patiënt is. Dit ziet er gaaf maar pijnlijk uit!

Ik hoop dat de aanstaande week weer meer uitdagende handelingen en opzichten met zich mee brengt, ik ga het zien!

Sophia:

Maandag en dinsdag was ik nog op de Female Ward met Joosje. Er was wederom niet heel veel te doen.. De zusters worden wel steeds spraakzamer tegen ons! Ontslagpapieren/medicatierecepten schrijven (lees vooral handschrift vd artsen ontcijferen) word ik steeds beter in. Het digitale systeem in NL is zo gek nog niet ;). Toen het rustig was heb ik onze zuster de filmpjes (voorbereiding op een OK voor kinderen) laten zien van m'n werk in Harderwijk. De zuster vond het heel leuk om te zien en gaf gelijk aan dat het veel beter is als patiënten zo voorbereid worden op een OK en er bij de kinderen in elk geval één ouder mee mag tot ze slapen. Hier bereiden ze patiënten nl nauwelijks voor op een OK. Ik moest een jonge vrouw voor curretage (na miskraam) naar de OK brengen toen ze onderweg aan mij vroeg wat ze eigenlijk zouden gaan doen en of het pijn zou doen (ze dacht zonder verdoving/roesje) .. Ze was niet eens op de hoogte dus! Ik had met haar te doen..

Woensdag ging ik naar the underfive clinic. Er waren nog geen kinderen, dus de zuster vroeg of ik bloeddruk wilde meten bij zwangere vrouwen. Ik vond het prima, dan had ik in elk geval wat te doen. Niet wetende dat er op een gegeven moment ongeveer 70 vrouwen zouden zijn en ik dus 2u lang alleen maar bloeddrukken zat te meten. Daarna ging ik snel naar de ruimte waar kinderen vaccinaties krijgen. Ik was blij om te zien dat de kinderen een vaccinatieprogramma hebben en de meesten ook trouw komen! Tot ik zag dat twee zusters met hun blote handen rauw vlees gingen snijden en klaarmaken in dezelfde ruimte.. Ik denk dat ze mijn bedenkelijke hoofd zagen haha, want ze zei daarna tegen mij dat ze moeten werken tot 17u en dus hier ook moeten eten. Niet wetende dat ik na mijn lunchpauze van 12.00 - 13.30 (meeste van hun sliepen toen blijkbaar en een paar kookten) met die zusters in dezelfde vaccinatieruimte in een kring op de grond zou zitten en voor het eerst typsich Malawiaans eten kreeg. Nsima (maïsmeel gemengd met water) met vlees en spinazie met tomaten.

Donderdag was een speciale dag.. Ik mocht 25 jaar worden en ik mocht 3 baby's geboren zien worden middels keizersnedes. 1 daarvan was keizersnede van prematuur (ong 34 weken). Goddank leefde hij, want eerst ademde hij niet. Terwijl hij uitgezogen en beamdemt werd stond ik ernaast 'schietgebedjes' te doen en leven over hem uit te spreken. 's middags toen ik naar huis ging lag hij vredig in een soort couveuse te slapen!
's Avonds gingen we voor mijn verjaardag barbecuen (verplaatst naar binnen, ivm een lange tropische regenbui waardoor alles blank stond) , kreeg ik vet lief cadeautjes en kon ik videobellen met familie en vrienden uit NL. Een onvergetelijke 25e verjaardag!!
Vrijdag zou ik nog weer een dag werken bij de underfive clinic, maar eerst zag ik nergens zusters. Ik voelde me toen beetje ongemakkelijk en vond het vervelend dat je steeds maar op zoek moet naar werkzaamheden of nu dus überhaupt naar een zuster die mij iets zou kunnen vertellen. Gelukkig kwam er later een aardige zuster en kon ik ook nog een aantal vaccinaties geven aan 0-2 jarigen.

Weekendtrip tussen de zebra's:

Zaterdag ging de wekker weer vroeg, we gingen namelijk op weekend trip! We reden eerst 2u en kwamen toen aan in Sengabay. Daar zagen we hoe houten souvenirs met de hand gemaakt worden en kochten we allebei een mooi beeldje! Toen gingen we op een vissersbootjes naar het onbewoonde Namalenje Island. Helaas weinig vissen te spotten, maar de mannen van de boot kookten op rotsen een Malawiaanse maaltijd voor ons. Op het menu stond vers gebakken vis, met rijst, tomaat en een soort spinazie! Na de lunch zei één van de mannen dat we naar de top van het eiland zouden gaan. Gingen we dan.. Op het heetst van de dag op onze slippertjes rotsen beklimmen, door spinnen en mierennesten naar de top. Het uitzicht was wel tof!

Daarna gingen we weer terug naar het vaste land en reden we naar Kuti wildlife park. Bij de entree zagen we gelijk een paar zebra's staan. Helaas kon de geplande gamedrive (met een auto door de savanne/wildpark rijden) niet doorgaan.Toen maar door naar het sunset dek voor een mooie zonsondergang en daarna konden we naar onze lodges. Terwijl we onze spullen uitpakte, hoorden en zagen we ineens een aantal zebra's langs komen. Super leuk!!
Het eten viel tegen bij het restaurantje haha. De side salad waren 2 plakjes tomaat, de patat was niet gaar en schnitzel half aangebrand. Maar na een lange dag waren we dankbaar dat we nog wat konden eten. Na een avontuurlijke ijs koude douche met zaklampjes lagen we om 21u in bed. Marit en ik werden toen gek van kleine vlieg beestjes in onze klamboe die op ons vielen. Uiteindelijk vielen we in slaap.... Tot we om 23u allebei alweer wakker werden en wensten dat het 5u was ;). Gelukkig vielen we tussen de geluiden van langs lopende zebra's en aapjes om 1u echt in slaap en werden we om 5u 'pas' weer wakker. We wisten niet hoe gauw we de klamboe uit wilden komen hahaha. Bij het ontbijt liepen er een stuk of 9 zebra's rond, dat was erg tof!! Om 7u gingen we met onze chauffeur door het park rijden.. Op zoek naar antilopes, de enigste giraffe van Malawi en nog meer zebra's. Helaas hadden we na 3u niet meer dan een paar aapjes, herten en Nyala's gezien. Na de lunch reden we terug naar Lilongwe. We lieten ons afzetten bij een hotel met een fijn zwembad. Net een klein paradijsje waar we konden relaxen, genieten & opladen voor een nieuwe werkweek!