We zijn nu een week hier, tijd voor een update van ons!
Dinsdagochtend werden we opgehaald door onze coördinator Sanne om naar het Nursing Council te gaan. Die vrouw was niet blij dat we kwamen, keek ons amper aan en zei dat we alleen op woensdagen konden komen om te registreren, maar dat zemorgengeen tijd had. Dus we moesten volgende week komen.
Dat probeerde Sanne uit haar hoofd te praten, maar het enige wat ze zei was.. Bel me vanmiddag om 13.30, misschien heb ik dan even tijd. Dus wij weer naar huis. Nu werden we afgezet bij de winkel en namen we voor het eerst samen (alleen) de minibus terug en we gingen in 1x goed!

Om half 2 belde Sanne ons dat we mochten komen. Na even wachten mochten we haar kantoor in, er waren maar 2 stoelen en dus werd Sanne door die vrouw weggestuurd en moest ze buiten wachten.
Daar zaten we dan.. Die vrouw straalde uit dat ze wist dat ze de macht heeft en af en toe keek ze met 1 oog op om onze reactie te checken. Ze bekeek alle formulieren die we van te voren hadden moeten invullen (ook van onze oude school, huidige werk en BIG register etc.), zei er een paar dingen over en vroeg ons waarom we naar Likuni Mission Hospital wilden. Verder gelukkig geen moeilijke vragen of hele protocollen moeten opdreunen (anderen moeten dat vaak wel bij zo'n gesprek). Toen zei ze dat we 4 weken moesten meelopen in Kamuzu, overheidsziekenhuis. We vertelden dat we dan bijna meer dan de helft van ons verblijf daar zouden zijn en we graag eerder naar 'ons' ziekenhuis wilden. Nou toen ging ze akkoord met 2 weken. Kamuzu is een ziekenhuis waar de mensen gratis zorg kunnen krijgen. Het is veel groter dan ons ziekenhuis, 4 mensen in een bed etc.

We registreerden en betaalde 30 dollar en gingen terug. Bij terugkomst zei ze monotoon.. 'I' ve changed my mind'.. Wij waren alle 3 (Sanne was inmiddels weer mee naar binnen gegaan) een beetje gespannen wat ze bedoelde. Maar ze zei dat we gelijk naar Likuni Mission Hospital mochten.. We waren blij!! Er is namelijk nog een meisje uit ons huis, Joosje, dat vandaag begonnen was met een stage bij Likuni dus nu kunnen we met z'n drieën naar het ziekenhuis reizen :) Uiteindelijk hebben we het er best makkelijk vanaf gebracht. Ze leek ook makkelijker te worden toen ze las dat Sophia op een kinderafdeling werkt (zij werkte daar vroeger nl ook..)!

Dinsdagavond is uiteten avond met het hele huisje en de coördinator. Dit keer gingen we naar een Italiaans restaurant. Konden we gelijk onze registratie als verpleegkundige in Malawi vieren!

Woensdag,donderdagenvrijdaghebben we onze eerste werkdagen gehad.
Ze beginnen de dag om 07.20u met z'n allen op een rij buiten onder een afdak. Daar leest iemand in Chichewa uit de bijbel, dan zingen ze een Psalm in het Chichewa (gelukkig hebben ze boekjes en proberen we mee te zingen.. Yesu is het enige woord wat we herkennen ?). Daarna bid er nog iemand en volgt er een overdracht in een zaaltje met alle verpleegkundigen en dokters die er op dat moment zijn. De nachtdiensten van alle afdelingen lezen alle bijzonderheden op, dit gaat in het Engels.. Maar ze praten zo zacht en onduidelijk dat we blij zijn als we een aantal high lights begrijpen.

Woensdag kregen we eerst een rondleiding door het ziekenhuis (allemaal losse gebouwtjes met alleen overdekte gangen naar elk gebouwtje toe). De verschillende afdelingen ontvingen ons erg vriendelijk! De mensen zijn erg aardig hier in Malawi. Marit startte op de Male ward en Sophia op de Female ward. Ze hebben hier geen afdelingen per specialisme, maar de mannen en vrouwen apart. Hieronder volgt een korte beschrijving van onze eerste 3 dagen. Deze splitsen we even op, omdat we allebei op een andere afdelingen werken nu.

Sophia haar eerste dagen:
Mijn eerste dag was erg rustig:
* voor iedereen wordt medicatie uit hetzelfde potje opgetrokken, kan gewoon hier.
* de zusters en zelfs de anesthesist zitten constant op hun telefoon (ook tijdens een operatie)
* de familie verzorgt de patiënten, zoals wassen/verkleden/eten geven etc.
* 3 dagen gewerkt met dezelfde 2 zusters en Joosje. Zusters zijn erg aardig, proberen ons nu ook wat dingen te laten doen. Maar de "begeleiding" hier is niet zoals in NL. Ze vertellen niet zoveel, dus probeer ik maar veel te vragen.
* De lunchpauze is van12.00 - 13.30. Dan zitten Marit, Joosje en ik met z'n drieën ergens. De meeste zusters gaan naar huis, slapen of laten. bv hun haar invlechten hihi.
* woensdagmiddag kwam er nog 1 opname. Een vrouw met tuberculose meningitis. Compleet gedesoriënteerd. Geen isolatiekamer, wel gelijk aan de zuurstof, maar toen de stroom uitviel die middag stopte ook haar zuurstofmachine... Dat kan iemands dood betekenen.. Gelukkig ging de stroom nu snel aan!
* de zusters werken hier van07.30 - 17u of van17 - 07.30u :O!! Wij stoppen elke dag rond 15u, omdat we nog 1u of langer moeten terugreizen met minibusjes en voor het donker thuis moeten zijn.

Donderdagwas er meer te doen en begon het heftiger.
* Er was een vrouw in de nachtdienst overleden en we (Joosje en ik) mochten helpen. Ze lag op een laken dat nog nat was van braaksel, urine en diarree. In datzelfde laken werd ze ongewassen ingepakt/vastgebonden met touw. Verdere details bespaar ik jullie, maar ik vond het erg mensonterend om te zien..
* na de artsen visite aan bed kregen we een opname. Een meisje van 14 jaar. Haar hart bonste bijna haar borstkast uit, na een hartecho bleek ze een vergroot hart(spier) te hebben. Ze was uitgeput, er leek weinig leven meer in haar te zitten.. We konden weinig doen. Ik was heel dankbaar haar vrijdagochtend nog in leven te zien. Ze werd toen overgeplaatst naar Kamuzu, omdat daar een cardioloog was en de behandeling gratis is voor de ouders. Helaas moest er een zuurstoftank van 2 meter (zie foto's) mee in de ambu dus kon ik niet mee.
*vrijdagkonden Joosje en ik meekijken met 2 curettage van miskramen. Ook dit ging heel anders en ik vond het bizar om te zien hoe die procedure ging. Details zal ik niet beschrijven, dan wordt de blog nog langer.
*vrijdaghielden we geen pauze, zodat we om 13.45u naar huis konden, er was toch niet veel te doen. Toen ging ik met 2 huisgenootjes naar een restaurantje milkshakes drinken. Dat was fijn, even wat gezelligheid na de indrukwekkende eerste dagen!
*vandaag (zaterdag)met Marit en Noors huisgenootje Susanne naar een hotel geweest met een zwembad. Heerlijk afkoelen. Bizar om in februari in 32 graden te zonnen :)!

Marit haar eerste dagen:
Ik startte woensdag op de Male Ward, waar de zuster enorm moest wennen aan mijn komst. De eerste dag zeiden ze alleen wat als ik een vraag stelde oid., dit veranderde gelukkig de volgende twee dagen. Maar wat typisch Afrikaans is om niets te zeggen als je gaat, mijn nurse was plotseling weg voor lunch en zei niks! Dus ben ik ook maar gegaan... Ik kon de eerste dag direct helpen door de notities van de 'medical round' te noteren. Alles, echt alles wordt op papier genoteerd. Maar wat is half Engels half Chichewa lastig om te lezen, ik heb tot nog toe elke dag gevraagd wat waar staat. Het is zo onduidelijk! Elke keer lachen ze als ik zeg dat ik het niet kan lezen, of dit leedvermaak is zal ik nooit weten haha.

Ik heb onder andere geholpen met infusie: het geven van medicatie via het infuus in de ader, waarbij er zoveel druk op de spuit en de naald komt dat het medicijn gewoon in de lucht spuit (maar dat maakt hier allemaal niet uit dan heeft iemand maar de helft van het medicijn gekregen...). Flebitis, ontsteking bij het naaldje in de ader en misschien in het bloed, lijkt hier niet te bestaan. Evenals een te hoge of te lage bloeddruk (normaal 120/70), hier doen ze niks als iemand bijvoorbeeld een bloeddruk heeft van 88/56 of 160/105.... Dit is dus gewoon dodelijk. Maar ik houd wijs mijn mond, willen ze me aardig blijven vinden.

Wassen, aankleden en eten geven hoort hier niet bij de verpleegkundige taken, wat maakt dat de dag erg rustig verloopt. Hierdoor heb ik wel meer kennis gemaakt met de nurses, dat is fijn!
Wonden verzorgen is hier een 'bijtaak'. De details bespaar ik jullie, maar laat ik zeggen dat het niet steriel is (wordt wel geprobeerd) en men de patiënt gewoon laat bloeden en laat liggen in het bloed.

Wat nog meer... De brancard voor overleden patiënten wordt ook gebruikt om patiënten na de operatie op te halen. En dan heb ik nog niets gezegd over hoe 'schoon' de operatie kamer is..... Het praten van Chichewa tegen patiënten en medewerkers vindt men erg leuk, ze praten enthousiast terug.

Ik zal erg moeten gaan wennen aan het ziekenhuis, de mensen, de taken die er voor me zijn en vooral geduld hebben. Deze week was elke dag leuker dus het komt vast helemaal goed. In de volgende blog zal ik vast nog meer dingen te vertellen hebben.

----

Dit was voor nu blog nummer 4, heel veel leesplezier. De volgende blog volgt waarschijnlijk aan het eind van de week.

Groetjesssss ons