ladies-in-malawi.reismee.nl

Safari, Likuni en Chance 4 Change!

Alweer meer dan een week geleden sloten we de blog af met het feit dat we onderweg waren naar Zambia. We hebben toen een ongelooflijk gaaf weekend gehad. De reis naar South Luangwa National Park duurde ong 6uur (2u in Malawi, 4u in Zambia).. Maar dat was geen straf.. De omgeving was prachtig. 's Middags ontmoeten we twee huisgenootjes (zij deden de 4 daagse safari, wij de 3 daagse) en 3 Duitsers. Vrijdagavond, zaterdagochtend en zaterdagavond hebben we de gamedrives gedaan. Per game drive hebben we dus gemiddeld 4uur door het natuurpark gehobbeld.. Een African Massage hahah, zoals de driver zei! Bijna alle dieren hebben we gezien, alleen de leeuw niet in verband met het regenseizoen. Bij terugkomst was er een kok die steeds een heerlijke maaltijd voor ons klaar had staan en 's avonds en 's nachts werden we altijd door guards naar het toilet begeleid, omdat er hippo's (nijlpaarden) vrij door ons tentenkamp konden lopen. Nijlpaarden horen bij de gevaarlijkste dieren ter wereld, maar dat ze beide nachten op 1 meter van onze tent vandaan waren vonden we stiekem ook wel cool!

Vorige week maandag zijn we 's morgens naar een hotel gegaan om met WiFi ons gesprek te kunnen voorbereiden van die middag. We zijn bij een andere organisatie (Chance 4 Change) geweest om te kijken of we daar 1x in de week kunnen helpen, omdat we in het ziekenhuis niet altijd zoveel te doen hebben. Deze organisatie huisvest jeugd criminelen die een gevangenisstraf hebben, maar hun straf mogen uitzitten bij deze organisatie in plaats van in de gevangenis. De omstandigheden in de gevangenissen zijn heel slecht hier, zo is het erg opgepropt, onhygiënisch, zijn er veel ziektes, weinig eten en geen medische hulp. De organisatie kan 40 jongeren huisvesten. Ze krijgen training, coaching en vaardigheden aangeleerd zoals bouwen, auto's repareren en tuinieren.. Ze worden, terwijl ze hun straf uitzitten, klaargestoomd voor een terugkeer in de maatschappij met skills om zichzelf te onderhouden.

Woensdagmiddag waren we weer bij C4C, omdat er 6 nieuwe jongeren zijn gekomen die een health check moesten krijgen. Ze hebben op locatie een 'Sick Bay' waar twee mensen werken. Dit zijn echter geen medisch geschoolde mensen, ze hebben alleen wat basic's aangeleerd gekregen. Dus waren ze erg blij met de komst van 2 nurses! Twee jongens hadden een beenwond. We probeerden die 2 collega's te adviseren en hen alles te laten doen, zodat ze het ook kunnen als wij weg zijn. Bij de andere 4 jongens konden we meekijken met de health check. We waren positief verrast om te zien dat ze ook de mond controleerden. Verder checken ze op ziektes, gewicht, seksuele activiteiten en bloeddruk. Wanneer er iets is, bijvoorbeeld een slecht verzorgd gebit of een probleem met de ogen, gaan ze met die jongens naar het ziekenhuis. Goed geregeld dus! Ook tijdens deze checks konden we ze wat tips en adviezen geven. We vonden het fijn om hier echt van betekenis te kunnen zijn!

Afgelopen weekend zijn we naar Cape Maclaer (dorpje aan het Lake Malawi) geweest, omdat onze coördinator Sanne dit weekend jarig was en een memorabele leeftijd bereikte haha! Zaterdagmiddag hadden we een catamaran gehuurd met z'n allen. Super gezellig en heerlijk om op het meer het super heldere water in te kunnen springen! 's Avonds was er een feestje in het dorp in verband met St. Patrick Day haha, maar dat was niet echt onze stijl ?. Dus gingen we nog maar even bij het zwembad zitten en spelletjes spelen tot 02u ‘s nachts.

Zondag hebben we heerlijk nog een paar uur op het strand gelegen.. Dat hadden we twee weken niet gedaan, dus we moesten nodig weer wat bij kleuren haha! Na de lunch zouden we weer terug naar Lilongwe. Helaas krijgen we na 10 min al autopech... De hele voorband & schroef brak los en kwam onder de auto, waardoor de rem ook niet meer werkte.. Gelukkig kon de auto uiteindelijk veilig tot stilstand komen met de handrem en waren we allemaal ongedeerd! Na een uur konden we als 5 vrijwilligers door anderen naar Lilongwe worden gereden en onze coördinator Sanne bleef achter. Zij kon uiteindelijk dinsdag met de auto weer thuis komen.

En aangezien we geregeld appjes krijgen.. De Cycloon heeft Lilongwe (nog) niet bereikt, we hebben hier dus nog geen last van de gevolgen van de storm, zoals het zuiden van Malawi dat heeft!

Marit:

Het was flink omschakelen na een heerlijk weekendje Zambia. De week begon rustig met een ochtendje Latitude en een meeting met de mensen van Chance For Change.

Op dinsdag ben ik naar de ART ‘afdeling’ gegaan. Dit is een kliniek waar patiënten komen met HIV, zij krijgen hier onder andere medicatie. Er wordt een controle gedaan van de infectiewaarden, bloeddruk en gewicht en of de medicatie aanslaat. Daarnaast worden er Hiv-positieve, zwangere moeders geholpen om therapietrouw zijn, zodat hun kind bij hun geboorte sneller Hiv-negatief zal zijn.

Allereerst kreeg ik een rondleiding van het ‘hoofd’ Isabel…. Dit ging natuurlijk op zijn Afrikaans en duurde voor mij wat te lang. Tevens hebben (sommige) Afrikanen de neiging om tijdens gesprekken in je gezicht te boeren, extreem vies!!!? Ik heb op dag 1 meegekeken en geholpen bij het delen van medicatie. De nurse en ik zaten achter een computer, in een erg klein hokje met heel veel medicatie. Op deze computer werden alle gegevens van de personen ingevoerd en weergegeven hoeveel medicatie elk persoon moest krijgen. Wat opviel is dat de patiënt enorm veel medicatie meekrijgt, bijvoorbeeld 4 soorten en soms wel zo’n 10 strips en drie potjes met pillen…… Ik hoop dat ze dit thuis kunnen bewaren.

Wat mij positief opviel waren de volgende dingen:De zogenaamde ‘expert clients’. Dit zijn vrouwen met Hiv wie als ervaringsdeskundige in de kliniek werken. Zij gaan gesprekken aan met zwangere vrouwen, of vrouwen wie zwanger kunnen worden, over het innemen van medicatie. Zij proberen de (zwangere) vrouwen de noodzaak in te laten zien van het nemen van de medicatie, vooral voor de toekomst van hun (toekomstige) kind. - Het zogenaamde ‘Mother to Mother’ gedeelte. Dit zijn tevens vrouwen met Hiv wie als ervaringsdeskundige in de kliniek werken. Ik vind dit een erg goed initiatief, op deze manier is de kans groter dat de (zwangere) vrouwen therapietrouw zijn en voor zichzelf en hun (toekomstig) kind een goed en welvarend leven zullen creëren.

- Als laatste is er ook het ‘PMTCT’: pregnant mother treatment counseling therapie, dit is in mijn herinnering de betekenis, maar ik kan het ook mis hebben. Dit is zoals jullie lezen ook voor vrouwen om hen te coachen tijdens hun behandeling. - De patiënten gaan bij problemen als een te hoge bloeddruk, ziekte of het niet innemen van medicatie, altijd naar de clinician (arts achtig persoon). - Iedereen krijgt elke twee jaar een controle van hun bloed om te zien of de medicatie aanslaat. Anders wordt de behandeling opnieuw gestart en gekeken of er een persoonlijke reden is waarom de medicatie niet aanslaat zoals ziekte of niet therapietrouw zijn. - Er komen ook veel patiënten die worden behandeld voor een SOA en die preventief tuberculose medicatie krijgen. Dit is een erg goed initiatief wat in mijn beleving veel tuberculose patiënten kan voorkomen.

Op dag twee heb ik geholpen bij het afnemen van de Viral Load. Dit is de test die iedereen elke twee jaar moet ondergaan om te kijken of de medicatie voldoende aanslaat. Helaas waren er maar twee patiënten en was mijn collega niet van het ‘oh doe jij maar’, waardoor ik de tijd alleen maar heb uitgezeten. Een iets minder leuke dag dus..!!

Alle andere dagen heb ik op de OPD gestaan, de polikliniek. Ik heb hier eigenlijk alleen maar intramusculaire injecties gegeven en intraveneuze canules geplaatst. Wat opvalt is dat de huid (van de billen althans) van de Afrikanen véél stugger en harder is, hierdoor is het veel lastiger om een injectie te plaatsen. En dit doet natuurlijk veel meer pijn, aangezien de naald een stuk dikker is en ik deze echt in de huid moet ‘duwen’. Daarnaast valt het op dat er bijna alleen maar vrouwen en kinderen worden opgenomen, men noemt hen hier het ‘zwakste’ geslacht. Het is op deze afdeling vooral een stuk gezelliger dan op de normale wards. Het grappige is wel dat elke nurse hier zegt dat het ‘veryyyy busy’ is, terwijl ik nog de helft van de tijd niets zit te doen.

Vandaag heb ik bij de aanmeld plek voor de emergency en polikliniek gezeten. Hier komt iedereen voor het meten van de temperatuur, afhankelijk van leeftijd de bloeddruk en het gewicht. Dit was een leuke, meer afwisselende dag waarbij de tijd vooral heel snel ging. Heerlijk!

Wat gister ook interessant was om te zien is hoe een patiënt gips kreeg. Eerst wordt er een zacht verband geplaatst en vervolgens wordt er gips nat gemaakt. Dit ‘gips’ lijkt redelijk op dat uit Nederland, maar is wel minder hard. Daarnaast doet de arts dit er heel amateuristisch op waardoor het overal dubbel zit. Maar goed, het lijkt erop dat de voet wel geneest ondanks dat ze hier gewoon op loopt.

Ze leerden mij ook nog enkele woorden in het Chichewa zoals ‘ma hope’, dat betekent crush. Of Mutu = hoofd, mimba = buik en wokongola dat betekent, lief en mooi. Maar ook duntu, wat dik betekent... Erg leuk om te leren!!

Ik heb nog maar 1,5 week te gaan in het Likuni Mission Hospital, ik hoop nog zoveel mogelijk te kunnen doen en er een leuke, afsluitende tijd van te maken!

Sophia:
Vorige weekdinsdagstond ik met Joosje op de OPD (soort huisartsenpost). Eerst gingen we een aantal wonden verzorgen. Sinds een aantal jaar niet m'n sterkste kant zonder me dizzy te voelen haha. Maar de zuster zei na 1 wond al, de volgende ga jij doen. Dus begon ik maar vol goede moed. Uiteindelijk vond ik het wel meevallen en Ik vond het haast 'leuk' om de wonden te verzorgen haha. Van de 6 patiënten met wonden waren er 3 jonge kinderen. Wel zielig om te zien hoeveel pijn de desinfecterende vloeistof hen deed... Gelukkig had ik stickers in mijn zak om ze die daarna te geven. Daarna kon ik af en toe injecties in de bil geven én deze dag heb ik mijn allereerste infuus ooit geprikt. Jaja!! In NL prikken we als verpleegkundigen niet zelf de infusen bij kinderen, dus ik had het naast de poppen op school nog nooit in het echt gedaan. Paar minuten later kon ik gelijk mijn 2e infuus prikken. Dus een leerzame dag :)!

Woensdagging ik weer naar de kinderafdeling. Er waren 25 patiënten en er zijn maar 2 nurses op elke afdeling, dus ik dacht.. er is vast wat te doen! Maar dat viel tegen.. Ook niet gek als ze de nurses hier vooral alleen medicatie geven.. 's middags werd het wel drukker, want toen kwamen er 3 opnames en kon ik gelukkig dus de papieren 'dossiers' invullen.

Donderdagwilden Tashmyn en ik op outreach gaan.. Maar helaas weer 2u gewacht voor niks, want ze gingen toch niet. Toen ben ik met Tashmyn meegeweest naar de MCH. Een soort verloskundige poli waar zwangere vrouwen een check krijgen. Ook ik mocht met een fetal scoop een aantal hartslagen van ongeboren baby's horen!

Vrijdagging ik weer naar de kinderafdeling. Er bleken 10 van 21 naar huis te gaan, dus we hadden een aantal ontslagpapieren te schrijven. Ook vind ik het nog steeds naar om te zien dat de stroom uiteraard ook in een ziekenhuis uit kan vallen hier.. En dus een benauwd kindje van 7 weken oud niks aan de zuustofmachine had.. Gelukkig bleek er uiteindelijk een soort generator te zijn, waardoor het kindje toch nog zuurstof kon krijgen!

Afgelopenmaandagging ik weer een dag naar de kinderafdeling. Het eerste half uur na de grote overdracht kon ik op de afdeling geen zuster vinden. Toen de arts kwam ging ik met haar de ward round doen en later kwam er gelukkig nog een zuster en broeder bij. Er lagen nu ook twee kindjes op een ander stukje van de afdeling. Zij bleken bij opname erg ondervoed te zijn en krijgen nu een speciaal programma. Naar om te zien hoe mager die kindjes zijn. Ik geloof dat een meisje van 1.5 jr maar 7 kg woog! Maar tegelijk was ik heel blij om te zien dat het ziekenhuis zo'n programma heeft en het serieus op pakt! 's middags ging ik eerder naar huis, om een nieuw huisgenootje uit Noorwegen te verwelkomen en de briefing met haar te doen, omdat de coördinator nog in Cape Maclear was om de auto te repareren. Ik vond het niet erg, op de afdeling was toch niet zoveel te doen en dit vond ik ook leuk om te doen!

Dinsdagochtend voelde ik me niet echt fit en best beroerd.. Dus wist ik niet naar welke afdeling ik wilde. Uiteindelijk ging ik met huisgenootje Tashmyn mee naar verloskunde afdeling.. Niet wetende dat ik na 1 min op de afdeling al een baby geboren zag worden!. Aan het einde van de ochtend hoorden we een vrouw roepen om een zuster en gingen we kijken.. Ze had persdrang! Een collega vroeg of Tashmyn (verloskundige) de bevalling wilde doen. Haar eerste bevalling die ze hier deed en ik mocht mee. Super bijzonder om nu ook een natuurlijke bevalling te zien. Gelukkig was Tashmyn er om mij te vertellen wat wel en niet goed gaat hier.. Deze vrouw lag bijv. plat op haar rug tijdens het persen. Dit blijkt de allerslechtste houding te zijn, maar de zuster leek het niet uit te maken.. Zo doen ze het hier altijd werd gezegd. Ik ging toch maar kussens halen voor achter haar rug en met een arm om haar heen hield ik haar daarna in een meer zittende positie tijdens het persen. Uiteindelijk werd een gezonde zoon geboren en ik mocht hem vervolgens even meenemen om schoon te maken en te wegen! Oh ja.. detail.. Het was bloedheet op de maternity ward, dus bij Tashmyn en mij liep het zweet letterlijk in druppels via onze kin en rug naar beneden... Heel dankbaar dus voor een douche thuis :)

Vandaag/Woensdag ben ik niet naar het ziekenhuis geweest, maar heb ik Julia en Carolien een citytour gegeven en einde van de dag hebben we de presentatie voorbereid die we morgen aan meiden van Chance 4 Change gaan geven. Daar horen jullie later meer over!

De tijd gaat nu ineens heel snel.. Aan Likuni komt alweer bijna een einde en dan rest ons alleen nog samen een weekje vakantie! Maar ik kijk uit naar wat we de komende weken nog mogen beleven hier ?

Tionana & liefs van ons


Reacties

Reacties

Ry

Wat een belevenissen!!!
Enjoy en be blessed

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!